De zon neigt ter kimme, de avondstond valt
Het duister omhult bos en veld
een krijsende gier klapwiekt angstig naar ’t nest
Wat naderende stormwind voorspelt
Het landschap dat schijnt gans verlaten in ’t rond
’t Is of je niets ziet en niets hoort
Doch plots’ling dan sleept zich zo vlak langs de grond
Een schaduw geheimzinnig voort

Ja werkelijk, die schaduw, die is van een mens
Hij voelt zich niets op zijn gemak
Kruipt angstig en schuw als een opgejaagd wild
En torst in zijn armen een pak
Zijn lippen, die trillen, zijn lichaam dat beeft
Hij heeft maar één doel en één wens
Zo vlug als maar mogelijk, zo goed als maar kan
Daar ginds veilig over de grens

Niet één levend wezen is verder te zien
Dan… stijgt hem het bloed naar zijn kop
Juist, als hij de grens heeft bereikt daagt er snel
Een andere schaduw plots op
Die roept luid: “Halt Werda
Blijf staan of ik schiet”
Toch waagt hij het nog voor één keer
Hij vecht zijn vlucht met de klauw van de dood
Dan ’n schot en de stumper valt neer

En over ’t lijk van den smokkelaar gebukt
Die viel als een opgejaagd dier
Staat ernstig de grenswacht en vindt bij het lijk
Een pak sigarettenpapier
Zo speelt aan de grens menig drama zich af
Een strijd tussen honger en plicht
Veracht geen van bei’, noch de smokkelaar, noch hem
Die ’t dodelijke schot heeft gericht

De paradoxale moraal:
D’ oneerlijke strijd om een dagelijks bestaan
Wee, die dat in ’t kleine moet doen
Een gulden te stelen is nooit licht gegaan
’t Gaat beter vaak met een millioen