Grijs,
meestal te grijs,
zo zelden blauw,
Vlaanderen mijn land.
Grijs,
grijs als berouw
van Noordzeestrand
tot Haspengouw.

Laag,
een lucht zo laag,
een lucht die weent,
weent van verdriet.
Laag,
laag ook het land,
maar schoner land
bestaat er niet.

Vlaanderen, mijn land
waar ik van hou,
land van mijn hart
waar ik op bouw.
Laagland of hei,
duin en rivier,
waar ik ook ga,
mijn hart blijft hier.

Zwaar,
dikwijls te zwaar,
torens van loof
waar men ook ziet.
Maar
een kathedraal
zingt hier en daar
haar eeuwig lied.

Vlaanderen mijn land,
wat zijt gij schoon.
Land van mijn hart,
land waar ik woon.
Nele en Tijl,
roemrijk en trouw,
kinderen van Klaas
waar ik van hou.

Grijs,
zo zelden blauw,
van Noordzeestrand
tot Haspengouw.
Maar
waar ik mag gaan
blijf ik je trouw,
Vlaanderen mijn land.