Van Brugge naar Damme,
verscholen tussen lentegroen,
daar ligt een dorpje, lieflijk dorpje,
met oude huisjes, net als toen.
Wat klei en war polder
en mensen tussen wuivend graan,
die later onder het schaften
uit stenen kruiken drinken gaan.
Maar vraag me niet waar dat te vinden,
‘k verklap het nooit, mijn leven lang,
want tussen kruid en oude linden,
daar zingt mijn hart zijn mooiste zang.

Van Brugge naar Damme,
verscholen achter een zilveren vaart,
daar ligt een dorpje, liefelijk dorpje,
Men vindt het op geen enkele kaart.
Men fluistert er sproken
van edele ridders, zo fors en rijk,
geharnast en in stalen helmen,
als koningszonen al gelijk.
Maar liever dan veel luchtkastelen
vol goudbrokaat en oud antiek,
koester ik daar op die kantelen
mijn eigen dromen als reliek.

Van Brugge naar Damme,
daar schuilt mijn eigen klein geheim.
Daar in dat dorpje, liefelijk dorpje,
daar vond ik stof voor lied en rijm.
Er tingeld een klokje,
zo fris op ’n zwoele achternoen,
als wou het gans de middeleeuwen
nog eenmaal voor mij overdoen.
Daar ligt mijn paradijs op aarde,
mijn toekomst en verleden tijd,
daar heeft mijn leven zin en waarde
van gisteren tot eeuwigheid.

Van Brugge naar Damme,
ach, raden doet het toch geen één,
dat lieve dorpje, liefste dorpje.
Dat hou ik slechts voor mij alleen.