Ach ja, het ging ons wel eens tegen.
Twintig jaar liefde is geen spel.
Duizend maal ging jij je eigen wegen,
duizend maal zei ik je: “Vaarwel.”
Elk meubelstuk in het verhaal
herinnerd zich de felle gloed
van altijd weer geluwde orkanen.
We deden soms wel wat banaal
maar het ging niet altijd even goed.
De hartstocht ging dan wel eens tanen.

O, liefste mijn,
toch zal je steeds mijn grootste liefde zijn.
Van morgenrood tot d’ avonddeemstering
ben je mijn lieveling, mijn liefste.

Ik leerde al je fouten kennen,
jij weet van mij het kleinst gebrek.
Je bleef me als een kind verwennen,
al gaf ik meer dan eens verstek.
En als je soms een minnaar had,
was dat alleen maar tijdverdrijf.
Het lichaam stelt soms dwaze eisen.
Wie is ’t die zichzelf nooit vergat
zodat ik hem als held beschrijf.
Ik kan de witte vlag slechts hijsen.

O, liefste mijn,
toch zal je steeds mijn grootste liefde zijn.
Van morgenrood tot d’ avonddeemstering
ben je mijn lieveling, mijn liefste.

Hoe meer de jaren gaan verdwijnen,
hoe meer de tijd ons leven kwelt.
Maar gaat de liefde niet verkwijnen
als niets meer haar nog eisen stelt.
Ach ja, je weent wat minder vlug,
ik barst toch niet zo gauw meer uit.
We hebben niets meer te verbergen,
we houden ’t toeval wat terug.
We kijken wel wat beter uit
al blijven wij elkaar teder tergen.

O, liefste mijn,
toch zal je steeds mijn grootste liefde zijn.
Van morgenrood tot d’ avonddeemstering
ben je mijn lieveling, mijn liefste.



Jacques Brel/G. Jouannest