Met een kind zie je dromen herleven
die je had prijsgegeven,
als vergaan in de wind.
Want een kind leidt een heel ander leven.
Steeds door wonderen omgeven
die het zelf maar verzint.

Want het lacht om een niets, om het even,
en het weent als het ziet dat je weent.
Als het slaapt blijft een glimlach zweven
op een snoet, aan een engel ontleend.

Ja, een kind luistert naar de merels
die zijn kristallen parels
toevertrouwd aan de wind.
Van een kind valt de eenvoud te leren
die wij zo zeer ontberen
als het groot doen begint.

Want het vraagt: “Kan een bloem niet vliegen?”
’t Is verrast dat de sneeuw weer vergaat.
En ’t gelooft dat w’ elkaar niet bedriegen.
’t Weet nog niet dat geen vrede bestaat.

Maar met een kind wordt een nieuw blad geschreven,
met een kind doen we n’ stapje opzij.
met een kind zijn we achter gebleven,
met een kind ging men ons gauw voorbij.



Jacques Brel/G. Jouannest