Een violist, die teer en zacht
uit zijn viool de klanken bracht,
ontdekte op een avond dat
zijn vrouw hem laten zitten had.
En zijn verdriet was toen zo groot.
Hij ging er haast geheel aan dood.
Gelukkig dat een ander plan
opeens in zijn gedachten kwam.

Hij liet hier elk’ herinnering na,
verkocht zijn huis, vertrok weldra.
Ging in de jungle op de dool
met niets bij hem dan zijn viool.

En ook zijn strijkstok, wel te verstaan,
want zonder die zou ’t nog niet gaan.
Hij speelde toen een droevig lied,
verstreek aldus zijn groot verdriet.
Hij speelde voort, dag in, dag uit.
Een varken kwam met een lange snuit,
maar hiermee is het niet gedaan,
want nu vangt pas d’ historie aan.

Dat varken, van het wildste ras,
(vergeet niet dat het in ’t oerwoud was)
kwam niet alleen: op een, twee, drie;
zat daar de hele menagerie.

Maar wonder boven wonder, want
de tijger noch de olifant,
noch ander dier van welke soort,
heeft met een piepconcert gestoord.
Ze staarden daar ontroert en stil
te luistern naar dat snaargetril.
Een krokodil was aangedaan,
verpinkiltrokkelde een traan.

Maar schone liedjes duren niet lang.
En ’t einde van ’t vioolgezang
was, dat een panter, ’n zwaar geval,
hem opvrat, met viool en al.

De leeuw zei tot de panter toen:
“Dat had je toch niet mogen doen.
We hielden zoveel van zijn lied.
Beviel het spel aan u dan niet?”
Waarop de panter een voorpoot legde
achter zijn oor en vroeg:
“Hé, wat zegde?”



Muziek: F. Coene