Ach lieve Heer, hoe moet dat nou:
ik ben toch al een oude vrouw.
En ik begrijp het zelf niet goed
dat ik opeens van iemand hou

en half bedroefd, half in mijn schik
me illusies maak. En dat ik schrik
van blijdschap als ik hem ontmoet.
Wat een merkwaardig mens ben ik.

Hoe krijg ik die gevoelens klein?
Is de ouderdom geen medicijn
tegen dit soort opstandigheid?
Moet ik er soms nog blij om zijn?

Hoe zou het gaan als ik vandaag
nog naar hem toe ga en hém vraag?
Want misschien is hij zelf te bang
en wil hij graag.

Het is wel raar, maar heus niet slecht,
dus ik vertel hem nou maar echt:
‘Ik blijf je trouw, mijn leven lang.’
Dat is dit keer niets te veel gezegd.