Ze zeggen dat ik een driftkikker ben
en het is misschien wel waar.
Ze zeggen dat ik een driftkikker ben,
maar ze maken het ernaar.

Want een kind krijgt altijd ongelijk,
al is het nog zo braaf.
Een kind krijgt altijd ongelijk,
een kind is net een slaaf.

En dan wordt je zo driftig in je kop,
dan raak je overstuur,
Dan loop je uit woede met je kop
steenhard tegen de muur.

Naar bed gestuurd en daar lig je dan
en huilt aan een stuk door.
Zo ongelukkig ben je dan,
daar zijn geen woorden voor.

Als vader en moeder je konden zien
zoals je daar nu ligt.
En konden ze maar die tranen zien,
die tranen op je gezicht.

Straks komen ze kijken of je nog huilt,
maar dan ben je misschien dood.
Dan heeft een Kind zich Dood gehuild
en is de ellende groot.

Dan moeten vader en moeder met spijt
gebukt door het leven gaan.
Dan hebben vader en moeder wel spijt
om wat ze hebben gedaan.

‘Anneke, kom je nou  naar beneden, naar de televisie kijken, hè.
Alles is nou toch over?’

Vooruit maar. Ach, ik zal wel gaan.
Ik zal ze maar niet laten zien
wat ze me weer hebben aangedaan.
Ze bedoelen het goed, misschien.