Niet enkel maar wat mooi en sterk is
en gezond harmonisch fit is,
vind ik leuk om te ontmoeten.
Ik wil ook wel graag iets geks begroeten,
iets scheefs, iets kroms en iets bijzonders.
Niet iets gewoons, maar iets heel anders.

Vandaar dat ik een voorkeur heb
voor de kleine handicap.
Als ik er weer zo eentje zie, 
denk ik: ‘Ha, m’n evenknie!
Daar is er net zo een als ik,
met een tic, een hele mooie gave tic!’

Ja, wie eigenaardig is, onzeker,
die is voor mij een hartenbreker.
Al wie stumperig, verlegen
houterig hun lijf bewegen,
wie daar vreselijk loopt te krukken,
wil ik aan mijn boezem drukken,
want aan hun voel ik me verwant.

Mooi en flink, dat is heel fraai,
maar soms ook wel een beetje saai,
dus krukken, strompel, hompel door!
Ik vind ’t verrukkelijk, hoor.

Ik bemin de krakkemikken,
die telkens door hun enkels zwikken,
die niets zeggen zonder blozen.
Ja, hun gun ik rode rozen.
Graag mag ik hun gestamel horen.
Ja, dat kan me zeer bekoren,
want daaraan voel ik me verwant.

Mooi en flink, dat is heel fraai,
maar soms ook wel een beetje saai,
dus krukken, strompel, hompel door!
Ik vind ’t verrukkelijk, hoor.

Ik ben dol op dat soort krikkemakken,
die telkens door hun krukken zakken.
Ik kan me nauwelijks interesseren
voor wie kranig langs marcheren,
maar als ze modderen en knoeien,
kunnen ze me heel erg boeien,
want aan hun voel ik me verwant.

Leve kneuzen, hompelaars,
krukken, blozers, stotteraars!
Misschien zijn we een beetje raar,
maar we horen bij elkaar.