Als ik een liedje zing op straat,
wel overdacht en in de maat,
dan ken ’t wel eens gebeuren
dat er een wandelaar passeert
die daar z’n eigen in geneert
en me dan af wil keuren.
Zijn argument is zeer bekend,
g’ hoort het van Zepperen tot Gent,
van Heverlee tot Schoten:
“’t Is Vlaams, ’t trekt op geen kloten…”

Nadat ik tussen feestkrakeel
in ’t Brabants dorp Londerzeel
een beetje had gezongen,
kwam er ’n Brabander naar mij
die zei: “Meneer, hoe durft gij,
en wel uit volle longen
hier zingen voor een volle zaal,
en dan nog in uw eigen taal?
Dat vind ik straffe stoten
want Vlaams trekt op geen kloten…”

‘k Ging overlest in Denderleeuw
langs ’t Vlaams kafeeke “Vlaamse Leeuw.”
En ‘k hoorde ze daar zingen.
Niet over Vlaamse gaai of spreeuw,
niet van den blauwvoet of meeuw,
maar over Duitse dingen.
En zeg nu niet dat ‘k er om lieg:
ze zongen liekes van de krieg.
Het Vlaams dat werd verstoten
want da’ trok op geen kloten…

De laatste tijd staat het wel fijn
zo een cultuurmodel te zijn
door ABN te spreken.
Wie gaarne schijncultuur verwekt
spreekt nu een Hollands dialect.
Verkoopt Oranje-streken.
Zo krijgt ons volk één, twee drij
een splinternieuw complexke bij.
Want volgens de groten
betekent Vlaams geen kloten…



Muziek en tekst: Wannes Van De Velde