Mijn sofieke

Ze was nog mor pas zestien jaar
tweê blau o-gen en zwart van aar
ze kon haar zo goe paleren
en eur haar in krollekes frisere
den eerste keêr dad ik haar zag
het was op ne za-terdag
in een stammenee zong z'e'n lieke
mij Sofie-iekke

wij waren ook sevves t'akkoord
en al ware wij ni'getroud
toch ginge we sa-me lêve
da' duurde zo een week of zeve
ik viel doör’n maleur zonder werk
en zo moeste wij 't is toch wel sterk
in ons bed kruipe zonder soupee-ere
'k ad mizee-re

door droevig gepeins dag en nacht
kreeg zij op ne keêr een gedacht
Het was zeker al na den tienen
dat zij me zei "'k gaan iet verdiene"
haar haarekes in krolle gezét
en zo trok zij op in toilét
's nachs kwam z’naar huis me' veul cente
'k ad poshe-engse (patience)

zo leefde wij op ons gemak
ik had altijd veel geld op zak
ik vroeg niet waar a' ze 't giùng halen
a' zij mijn vertier kon betalen
bij tijde kwam zij zat nor huis
en maakte dan heêl veul gedruis
maar toch kon ek eur niet bekij-eve
z'ad schijve

ik houdde van haar ja 't is waar
maar toch bracht ze mij in 't gevaar
ik zag haar zodanig gêren
en toch kon ze mij nog tromperen
Sofieke werd mij zeker beu
want vroeg op ne morgend parbleu
was zij met een tip zonder lie-iege
gaan vliege

ik zocht wel zes maaden en nog meêr
maar dan op ne zekere keêr
kwam ik haar aan de Beurs tegen
als zij me zag was ze verlegen
ze was toen zoù mager en weêk
haar snuitsje dat zag toch zo bleêk
ze zei 'k gaan me late soignee-eren
'k heb zwere

de zondag daarop in 't hospitaal
kwam ik daar in een gro-te zaal
waar dat niks dan vrouwe lagen
die van d'eigenste ziekte klaagden
ze zei "m'nen brave 't is gedaan
hier kom ik niet leefdig vandaan
want hier moe ik zonder blagee-eren 
creve-e-ren