De klacht van een blinde soldaat

Binst den oorlog heb ik moedig gestreden
Mijn oversten waren van mij tevreden
Ja , ik trotseerde het grootste gevaar
Vocht als een leeuw tegen die beul , barbaar
Den Duits begon met zijn stikgas en vlammen
Dat kwam ons allen t'gezicht te verlammen
En zo werd ik door dien woesten vijand
Op enen morgen de ogen uitgebrand
k'Zag niets , geen zier , ja ik was stekeblind
Door pijn en smarten was ik zeer ontzind

Refrein
Wat ongeluk toch blind te zijn
Dat veroorzaakt mij hartepijn
Toen mijn vriendin mij kwam t'aanschouwen
Zei ze : Robert , ik kan niet met u trouwen
Die woorden troffen mij zo hard
t'Ging als een moordpriem door mijn hart
Mijn smeken kon niet baten
Want zij heeft mij verlaten

Op mijne vraag voldeed men mijne zinnen
Men leidde mij naar t'huis van mijne vriendine
Vanwege haar was de ontvangst eerder koel
Ik begreep gauw haar gedacht en haar doel
In dien staat kwam ze mij te beklagen
Maar als ik haar tot mijn gade kwam vragen
Zei ze : Robert , dat kan toch niet bestaan
Gij kunt niet werken , zo kan het niet gaan
En zo werd ik door Lena afgezeid
Ik boog het hoofd in mijn smart en droefheid

Refrein

Ach ik beleef nu toch treurige dagen
Ik vind in niets nog plezier en behagen
k'Zie niets der schoonheid van de natuur
En dat ontmoedigd mij toch op den duur
Wil ik eens uitgaan , men moet mij geleiden
Geen mensen kan ik dan nog onderscheiden
Geen cinema , noch toneel of een feest
Kan ik bijwonen , dat werkt op mijn geest
Niets kan ik zien van de schoonheid en pracht
t'Blijft voor mij duister en t'blijft voor mij nacht

Refrein

Ware het niet van mijn braaf oude moeder
En dat ik denke aan God , albehoeder
k'Stelde een einde aan mijn lijdensbaan
Want t'is voor mij hier een droevig bestaan
Lena , gij hebt uwen trouweed verbroken
Toch blijft mijn liefde voor u niet verdoken
Als is't dat gij mij nu heden verlaat
Voel ik voor u in mijn hart genen haat
Ik zal t'aanvaarden als was t'ene straf
Ik draag uw beeltenis met mij in het graf

Refrein
         _______________________________