‘t Ies was dik genog
Ik deu de scheuvels mar weer onder
Eerst was ’t lang nog niet vertrouwd
Maar ’t vreur deur dus ja ik stond er
Mus eben wennen, ies blef glad
Mar toch daor gung ik, ’t is ’n wonder

Hoewel ’t knapte en ’t kraakte
Gung ik vrij snel uut mien dak
Daor glierde ik hen, op botte nooren
Beste blaorn op de hak
Ik weud nonchalant en overmoedig
En reed toen keihard in ’n wak

Uut allemacht gung ik probeern
Om weer op ’t ies te kommen
Mar de rand brak aal weer af
Dus wat kon ’t mij verdommen
wie de bezitster was van die sjaal
deur heur ben ik ’t wak uutklommen

Mar ze wol direkt met mij
Scheuvelen naor Klazienaveen
Ik zee, ’k heb ’t pak nog nat, en mien angst is verre van verdwenen
Ik zee, ’k wul eerst eben bij de kachel En in bad, en ummekleden

Toen gaf ze mij ’n drukkerd
Ik gilde, be’j niet wies?
ze schupte mij terugge in ’t wak
Met heur witte scheuvelties
Ze kriegen mij veurlopig niet meer trugge
Op dat veuls te gladde ies