’s Ochtends tegen achten
staat ze daar te wachten,
daar op dat station Driebergen-Zeist.
Al die tijd maar trachten
om niet aan die gedachten
toe te geven, in Driebergen-Zeist.

Want als ze wilde, als ze kon,
sprong ze zo van het perron
voor de trein. Dat denkt ze telkens even:
‘Is het niet beter je leven op te geven
en door een zijdeur weg te gaan?’

Dat is al tijden gaande,
vooral de laatste maanden,
dat gevoel, daar op Driebergen-Zeist.
Ze heeft geen enkele reden,
geen groot verdriet geleden.
Je ziet niets aan haar af dat daarop wijst.

Dadelijk moet ze snel zijn,
dadelijk komt de sneltrein
‘Stopt niet te Driebergen-Zeist’.
Dan tript er intussen
één van die stomme mussen
doodleuk op de rails bij Zeist.

Opeens gaat ze nu gillen:
‘Hé zeg, dat zou je willen!
Ben je helemaal belazerd, jij!’
De mus, zich rot geschrokken,
was toen snel vertrokken.
Langs haar dreunt de sneltrein traag voorbij.