Je schuift de stoel Onder de tafel                 
Je doet de deur achter je dicht
En je wandelt door de stad heen
Met een lach op je gezicht
Iemand vraagt je naar een straatnaam                  
Iemand vraagt je Naar de tijd                                   
En je ziet jezelf In een winkelraam passeren          
En voor je ’t weet Ben je voorbij                            
 
Je moet niet leven voor de toekomst
Je moet leven voor wat is
Soms wordt je geraakt en Soms wordt je gemist
Dus laat jezelf vallen                                   
In de armen van tijd                                   
En leef tot op de bodem                          
Want voor je ’t weet ben je  voorbij                              
 
En je leert jezelf kennen
In de kern die je ontwijkt
In je uitleg en je uitvlucht
En er is niet veel dat blijft
En je staat daar aan de vloedlijn
Ziet het keren van het tij
Voor je ’t weet ben je geboren
Voor je ’t weet ben je voorbij
 
En je gaat voor haar door het vuur          
En je smelt totdat je stroomt                           
En je kent de weg naar huis wel                                 
Maar  wilt niet weten waar je woont                   
En je prijst jezelf gelukkig                          
Want het had anders kunnen zijn                 
En je ziet jezelf passeren in haar ogen          
Voor je’t weet ben je voorbij                 
Voor je het weet is het voorbij