Ik, in m'n jas, achter glas
op een lente-terras
want de wind was nog kil

op die dag in april
dacht ineens: Daar loopt mam
wat wonderlijk

jij, jij bleef even staan
keek me door het glas aan
en de wereld viel stil
op die dag in april
dat is voor Amsterdam uitzonderlijk

de mensen stonden stil
zelfs de duiven in hun vlucht
hingen als bevroren doodstil in de lucht
er was ook geen geluid
verdwenen was de wind
toen zei je door de ruit
hoe gaat het met je, kind?

Ik, ik keek je aan
zag je werkelijk staan
op de dam goed gekleed
zoals jij altijd deed
vroeg: hoe kan dat nou mam
wonderlijk

maar voor je iets kon zeggen
werd je door licht omgeven
en kwamen met die kille wind
de duiven weer tot leven
de trams gingen weer rijden
en ook op het terras
leek het niemand opgevallen
dat jij er even was

Ik, ik zag weer je lach
in de lente die dag
maar ik zag het alleen
zei toen zacht voor me heen:
Het gaat goed met me mam,
ja, wonderlijk