Als de nacht al zo ver heen is dat de ochtend weer begint
Zonder dat er nog iets nieuws viel te beleven
Als de zomerzon weer wegvlucht voor de kille oostenwind
Maar de zomer heeft geen warmte kunnen geven

En oktober, bruine vriend, op jouw geluk vertrouw ik niet
Als de merels weer hun zomerwijsjes staken
Als de tranen die ik huilde om een onbestemd verdriet
Alles eigenlijk hopelozer maken

   Dan kom ik bij jou, dan kom ik bij jou
Ik wil niet zeggen dat er iets verandert
Maar voor een uur of wat kan ik d’r wel weer tegen

Als de dromen die ik droomde buitenspel worden gezet
Want tenslotte zijn het toch alleen maar dromen
Als ik eindeloos lig gevangen in de kerker van mijn bed
En de verlossing van de ochtend wil niet komen 
 
Als je wachtend op een vriend die voortaan alles voor je doet
Weer ontdekt dat hij nog nimmer heeft bestaan
Als je elke dag opnieuw met groter zekerheid vermoed
Dat het allemaal als gisteren zal gaan

   Dan kom ik bij jou, dan kom ik bij jou
En ik wil niet zeggen dat er iets verandert
Maar voor een uur of wat kan ik d’r wel weer tegen

Als de wrange dorre wijsheid dat geen mens op aarde deugt
Wordt bewezen door het NOS-journaal
Als de kennis jolig zegt: “Ik voel me in m’n tweede jeugd”
Maar z’[n kruin wordt steeds genadelozer kaal

Als ik bang ben om me in m’n vrije uren te vervelen
 En me daarom toch laat vangen in de sleur
Als er telkens  dezelfde jammerwijsjes speel
En de laatste maten eindigen mineur

   Dan kom ik bij jou, dan kom ik bij jou
En ik wil niet zeggen dat er iets verandert
Maar voor een uur of wat kan ik d’r wel weer tegen