Het schilderij verbloemt de barst in de muur
Het kleed ligt zwaar op het stof
Er wordt gedanst op het gif in de grond
en de slaapkamer, is op slot
Sluit de gordijnen voor de nacht
en sluit de ogen
Achter de voordeur wordt gevochten in stilte
Voor de vrienden, de gulle lach, tot het gedag
dan wacht het koude bed, het lichaam afgewend

De koningin doet haar valse wimpers af,
haar tanden in een glas veegt de verf van haar lach
En in de spiegel staat de heks
met al haar maskers af

Onder de tafel van het grote diner
vreet het beest de resten op
En in de kelder schrobt de wasvrouw vergeefs
het bloed uit de smetteloze stof

Laat de toren vallen op de stad,
schraap het bladgoud van de muren
Daag de koning uit tot de haat breekt door zijn lach
scheur zijn mantel af, de mantel der liefde af

En als er niets meer over is, staan jij en ik
naakt tegenover elkaar
dus dit is jouw gezicht, jouw mooie gezicht
jij raakt het mijne aan

Zoet, zo zoet, zo zoet, zo zoet
Dat het pijn doet
Zoet, zo zoet, zo zoet, zo zoet
Dat het pijn doet
Zoet, zo zoet, zo zoet, zo zoet
Dat het pijn doet
Zoet zo zoet zo zoet