‘k Zat op een bankje 
Rustig te staren
En ik keek in de leegte
Een hoofd vol bezwaren
Ze zei tegen mij: waarom zo droevig? 
Ik zei: ik ben niet triest, maar eerder ontmoedigd 
Door al wat ik weet 
En al wat ik ken 
En nu niet meer durf 
Nu ik ouder ben
Ze zei: papa, er is nog altijd nog morgen 
En ze keek naar mijn kop vol zorgen

Want als dit leven meneer 
De helaasheid doet soms zeer 
Dus ik zoek de troost op 
Ik zing een lied
Das wat ik doe 
De rest kan ik niet 

Ach das het leven, meneer 
De helaasheid doet soms zeer
Ik pak de snaren en schrijf mij een lied
M’n zorgen verdwijnen als sneeuw voor muziek

(oehoehoeh…) 

Ik ben al wat ouder
Leef al wat langer 
‘k Ben helaas ook wat grauwer dan vroeger en banger
Voor al wat nog komt
Bang voor het noodlot en bang voor je onschuld
De deur moet op slot
Want de wereld doet raar
De mensen doen stom
En ik zo snel gek 
Ze zegt: papa waarom ben jij dan al zover geraakt
Het leven is toch wat je er zelf van maakt

Ja, das het leven m’n kind
De relaasheid hij maakt ons blind
Dus ik zoek de troost op 
Ik zing een lied
Das wat ik doe, de rest kan ik niet

Ach das het leven meneer 
Helaas hij doet soms zeer 
Ik pak mn snaren, beschrijf mij een lied
M’n zorgen verdwijnen als sneeuw voor muziek

(oehoehoeh…) 

Ja, das het leven m’n kind
De relaasheid maakt ons blind
Dus ik zoek de troost op 
Ik zing een lied
Das wat ik doe, de rest kan ik niet

Ach das het leven meneer 
Helaas hij doet soms zeer 
Ik pak m’n snaren, beschrijf mij een lied
M’n zorgen verdwijnen alleen door muziek

‘k Zat op een bankje rustig te staren 
En mijn dochter zij: papa, jij staat goed met grijze haren