Hij heeft het nooit gemerkt, het ging aan hem voorbij:
het koeren van de duiven of een regenbui in mei
en zomaar duizend paardebloemen ergens in een wei.
Het paradijs waarnaar hij zocht
op heel zijn lange levenstocht,
lag aan zijn voeten, ieder jaargetij.
Helaas, hij zag het niet, het ging aan hem voorbij.
.
Hij vroeg aan dichters en geleerden: ‘Wat is schoonheid?
Is het te vinden in een beeld, een boek, een kerk?’
En hij bezocht verbeten ieder meesterwerk,
maar wat hij niet zag, was de schoonheid van gewoonheid.

Hij gaf er nooit aan toe: het schaamteloos genot,
de razende extase, kwijl en sperma, zweet en snot.
Hij dacht dat kuis en vreugdeloos het genot was van een god,
die alles wat de wereld kleurt
genadeloos heeft afgekeurd.
Geen lust, geen passie en geen amour foux,
geen geilheid, geen genot. Hij gaf er nooit aan toe.

Hij zocht vervoering bij religies en in boeken,
die hem verneukten met een leven na de dood,
terwijl het echte leven bijna alles bood,
waarnaar hij al die tijd vergeefs heeft lopen zoeken.

Maar hij heeft het nooit ontdekt, het heeft hem niet geraakt:
de ozongeur na onweer of een lichaam, warm en naakt.
Zijn streven naar volmaaktheid heeft hem star en zuur gemaakt.
Hij zag de duivel overal
met slechtheid, ontucht en verval,
maar dat heel de natuur van wellust blaakt,
dat heeft hij nooit ontdekt. Dat heeft hem nooit geraakt.