Je kreeg vanaf de dag dat jij uit Hamelen vertrok,
al kreeg je ook niet bar veel op je huid,
schok op schok op schok op schok op schok op schok op schok,
maar klaagde niet, want klagen hielp geen fluit.
Dwergen, feeën, heksen, soms een reus:
even fijn relaxen, maar niet heus.

Sprookjes zijn de wereld nog niet uit,
sprookjes zijn de wereld, zijn de wereld nog niet uit.

Ik stond vanaf mijn veertiende als wachter bij de poort
en hoorde nieuwtjes uit de eerste hand.
Van levende kaboutertjes had ik nog nooit gehoord,
aan liegen had ik trouwens ook het land.
Neem het nou maar aan, ik roep het luid:
sprookjes zijn de wereld nog niet uit.

Sprookjes zijn de wereld nog niet uit,
sprookjes zijn de wereld, zijn de wereld nog niet uit.

Draken, trollen, kollen aan de orde van de dag;
rattenvangers met of zonder fluit.
Vast en zeker word ik een kabouter op een dag.
Het maakt in dit geheel ook niet veel uit.
Zing het daarom hard, herhaal het luid:
sprookjes zijn de wereld nog niet uit.

Sprookjes zijn de wereld nog niet uit,
sprookjes zijn de wereld, zijn de wereld nog niet uit.

Ik dacht: ‘Als het nog lang duurt, dan verschiet ik al mijn kruit.’
Opeens toen stond de wereld om me stil…
Ik dacht: ‘Ik kom hier van mijn levensdagen niet meer uit’
en slikte voor mezelf de bittere pil.
Maar nou hoor ik opeens een nieuw geluid:
er komt er een, die flikt het met een fluit.

Sprookjes zijn de wereld nog niet uit,
sprookjes zijn de wereld, zijn de wereld nog niet uit.