Op een middag zat ik binnen
en ik wou zo graag beginnen
aan een prachtige roman,
vol met helden en heldinnen,
vol met sprankelende zinnen.
En al gauw had ik een plan,
dus ik nam een beeldschoon meisje met de voornaam Annemiek
en ik nam een jonge dokter in een prijzige kliniek:
romantiek…

Maar je raadt nooit wat me gebeurt:
zij komt binnen, moet je weten.
Zij komt binnen, stamelt liefdevolle kreten
en daar zit die jonge dokter lekker smeuïg uit zijn neus te vreten.
Nou, ik kon de rest vergeten
en ik heb het toch maar weer verscheurd.

Maar ik dacht: ik moet het leren.
Dus ik bleef gewoon proberen
en ik nam eens een kasteel:
de Baron van Kut tot Peren
laat een meisje inviteren
op de thee in zijn prieel.
Zij is twintig en bevallig en haar naam is Annegien,
hij is rijk en knap en aardig en vol liefde bovendien,
dus misschien…

Maar je raadt nooit wat me gebeurt:
Annegien in alle staten,
Annegien die moet opeens een windje laten.
Er is niets meer aan te doen, het stinkt en stinkt naar waterstoffosfaten.
Nou, dat viel niet goed te praten
en ik heb het ook maar weer verscheurd.

In de echte mooie boeken
zul je tevergeefs iets zoeken
van het eerlijke bestaan.
Nooit geen afgezakte broeken,
nooit geen zweten, nooit geen vloeken.
Het is altijd volle maan,
het is altijd hartje zomer, vogels zingen alsmaar door
en de doodgewone dingen komen doodgewoon niet voor.
Prachtig, hoor…

Maar je weet nu wat mij gebeurt:
altijd als ik zit te schrijven,
komt het echte leven toch naar boven drijven,
want de pure romantiek is een gebied dat ik niet in kan lijven,
waar ik dus maar af moet blijven.
En hier sta ik, innerlijk verscheurd.