Toen jij geboren werd, mijn jongen, indertijd,
begreep ik best: je raakt een kind vanzelf weer kwijt.
En bovendien moet ieder kind zich maar ontplooien
zoals hij wil, daar moet je niet te veel aan klooien.
Ik wist, als vader moet je af en toe wat pikken van zo’n knul
en als hij ‘ouwe lul’ wil zeggen, nou, dan zegt hij ‘ouwe lul’.
Als hij het anders doet dan ik, hou ik mijn bek.
Maar wat ik nooit en nooit verwacht had,
nooit en nooit en nooit verwacht had,
is een zoontje met een stropdas om zijn nek.

Jij hebt je grootvader maar nauwelijks gekend.
Dat was mijn vader, ja, het was een goeie vent,
maar hij liep altijd in die achterlijke kleren.
Ik had er moeite mee om dat te accepteren.
Het was zo burgerlijk, mijn jongen, en zo aartsreactionair,
dus toen ik op mezelf ging wonen, riep ik: ‘Nooit meer een colbert!’
Ik droeg een spijkerbroek, en nóg, ik heb een jack.
En wat ik nooit en nooit verwacht had,
nooit en nooit en nooit verwacht had,
is een zoontje met een stropdas om zijn nek.

Of het de kleren zijn, mijn zoon, waar het om gaat?
Waar het om gaat, mijn zoon, dat is waar je voor stáát!
De rest is buitenkant, de rest doet niet ter zake.
Ik kan me daar nog altijd giftig over maken.
Ik had gedacht dat ik nog heel wat buitenissigheid zou zien,
zoals de derde wereldoorlog en de marsmannen misschien,
maar ik sta werkelijk perplex, het is te gek!
Want wat ik nooit en nooit verwacht had,
nooit en nooit en nooit verwacht had,
in mijn wonderlijkste dromen nog niet mogelijk geacht had,
is een zoon met een pull-over,
ik sla waarlijk achterover,
is een zoontje met een stropdas om zijn nek!