Een vriend van mij, een vriend van mij had kanker,
maar goede vrienden laat je niet alleen.
Al wist ik dikwijls niet wat ik moest zeggen,
ik ging er elke week toch even heen.

In feite zou ik gisteren weer gegaan zijn.
Dat hoefde niet meer, zei het ochtendblad:
‘Gestorven, onze zoon en broer en zwager…
In stilte gecremeerd’. En dat was dat.

‘In stilte’ – jee, waarom ‘in alle stilte’?
Het was zijn ‘laatste wens’, dat stond erbij.
Ik snap het niet, dat zou hij mij niet aandoen,
dat is gewoon gelogen volgens mij.

Ik ga niet in een hoekje zitten huilen,
ik scheur ook het behang niet van de wand,
maar toch: waarom is sterven en begraven
verbannen naar een hoekje van de krant?

Ik heb een advertentie laten zetten.
Je wilt toch wát, als afscheid, als besluit?
‘Dag Jaap, ik zal je heel erg missen, Ivo’,
maar god zeg, wat zag dat er lullig uit!

Als ik ooit doodga, kom dan allemaal maar
en hou je flink of snotter, alles mag.
Vooruit, laat het maar druk zijn en luidruchtig.
Ik zorg wel voor de stilte op die dag.