Ik heb het altijd al gehad:
ze wilden nooit eens met me spelen.
Ik deed of het me niets kon schelen
dat ik zo eenzaam was als wat.
En toch, ik zag ze naar me kijken:
tsss, wat moeten we met hem?
En hier ergens diep van binnen zei een stem:

ik wil meedoen, meedoen,
ik wil niet meer alleen.
Laten we het nou met z’n allen,
met z’n vieren, met z’n drieën
of voor mijn part met z’n twee doen.
Ik wil meedoen, meedoen, meedoen.

Ik zit nog steeds met dat idee:
ze houden mij overal buiten.
Wat ze ook willen of besluiten,
ze zeggen nooit: doe jij maar mee!
Ze zullen nooit eens aan me vragen:
Ivo, wat vind jij ervan?
En hier, maar dat weet ik ook niet, klinkt het dan:

ik wil meedoen, meedoen,
ik wil niet meer alleen.
Vraag mij nou eens naar mijn opinie,
vraag mij ook eens, laat mij ook eens.
Ik zal niet lastig of blasé doen.
Laat me meedoen, meedoen, meedoen.

Maar de reclame voelt me aan:
er gaat een wereld voor je open.
Je hoeft maar X of  Y te kopen
en dan zal het wel beter gaan.
Dan zul je zien dat je erbij hoort,
koop het net als iedereen.
Koop het, koop het en je bent niet meer alleen.

Je mag meedoen, meedoen,
je bent niet meer alleen.
Koop die trui en koop die schoenen,
je moet dit met onze shampoo,
je moet dat met onze spray doen.
Je mag meedoen, meedoen, meedoen.

Je moet zus doen, je moet zo doen,
je moet ja doen, je moet nee doen
en je zult het zien:
dan mag je voortaan meedoen.