Je hebt elke dag beslissingen te nemen,
je hakt knopen door. Op die manier halveer je je problemen.
Maar de moeilijkste beslissing, het ingrijpendste besluit
is: doe geen moeite, hoor, ik kom er zelf wel uit!

Tot ziens, tot ziens, ik ga vertrekken,
ik weet heel goed wat ik zeg.
Tot ziens, ik kan het niet meer rekken
hier. Ik ga, ik moet hier weg.
Ik, ik, ik stik hier in dit huis, dit dorp, dit land,
ik stik hier. Stik, ik zal de wereld pas ontdekken
als ik zelf mijn grens verleg.
Tot ziens, ik ga, ik ga vertrekken,
ik ga weg!

Je neemt eindelijk je lot in eigen handen:
je vertrekt en je wilt alle bruggen achter je verbranden.
Maar je aarzelt, je beseft opeens: straks brandt de laatste brug
en als je ooit spijt krijgt, kun je dan nog wel terug?

Tot ziens, ik ga, ik ga vertrekken,
ik weet heel goed wat ik zeg.
Tot ziens, ik kan het niet meer rekken
hier. Ik ga, ik moet hier weg.
Ik, ik, ik stik hier in dit huis, dit dorp, dit land,
ik stik hier. Stik, ik zal de wereld pas ontdekken
als ik zelf mijn grens verleg.
Tot ziens, ik ga, ik moet vertrekken,
ik ga weg!