Hij was lief en hij was aardig,
hij was groot en hij was sterk,
totdat ik eens informeerde:
‘Piet, wat doe je toch voor werk?’
Tja, hij zweeg, hij zweeg. Ik vroeg hem
dus het hemd maar van zijn lijf.
En wat bleek: hij had een baan
bij een begrafenisbedrijf.

Dood, dood, leven van de dood,
waarom ook niet?

‘Het is werk, het moet gebeuren,’
zeidie, ‘trek het je niet aan.
Je wilt zelf toch zeker ook niet
boven aarde blijven staan?’
Dus hij haalde me geregeld
met die zwarte wagen af
en dan wou hij op het kerkhof
rustig vrijen… op een graf.

Dood, dood, leven met de dood,
ik kon het niet.

Soms stak hij een sigaret op,
maar ik weet niet wat het was:
ik dacht aldoor aan crematies
als hij morste met de as.
En dan zei hij – heel onschuldig:
‘Wees wat levendiger, meid,
wees toch niet zo’n dooie diender.’
Maar ik wist: ik wou hem kwijt!

Dood, dood, ik was als de dood…
Ik zei: ‘Dag Piet!’

‘Hij is lief en hij is aardig,’
dacht ik later, ‘dus ik moet…
Ja, ik moet er maar aan wennen.’
En ik maakte het weer goed.
’s Morgens bracht ik hem een briefje
en ik deed een rondedans
toen hij ’s avonds bij me belde
met zo’n mooie grote krans.

Dood, dood, leven van de dood…
Dood, dood, leven met de dood…
Dood, dood, leven van de dood…
Ach… waarom ook niet?