Ik leef in een wereld waar geen mensen zijn
ze zijn er wel maar ik voel ze niet,
duizend schimmen om me heen.
Ik heb zoveel te zeggen maar ze luist'ren niet
al schreeuw ik luid, ze verstaan me niet,
ik raak niet door die muur.

Blikken van medelijden
maken me kapot,
ik ben meer dan een sukkel
ik heb een eigen ziel.

Ik ben een onbereikbaar eiland
waar niemand is geweest.
Je zal me niet begrijpen
al tracht ik nog het meest
aan ied'reen te vertellen
wat m'n hart te zeggen heeft

Ik voel dat zoveel mensen met me bezig zijn
soms heb ik zin hier weg te gaan
maar ik weet niet waarheen.
Vond ik maar de sleutel naar m'n eigen stem
woorden blijven in m'n hoofd
en stapelen zich op.

Kon ik maar vertellen
wat er in me leeft
ik wil dit harnas breken
ik weet alleen niet hoe.

Ik ben een onbereikbaar eiland
waar niemand is geweest.
Je zal me niet begrijpen
al tracht ik nog het meest
aan ied'reen te vertellen
wat m'n hart te zeggen heeft



(c) Philippe Robrecht