Je keek me aan met ogen die verdwaalden
in de overschilligheid van de drukte.
Het beetje hoop ging door de tijd verloren,
het einde van de tunnel is veraf.

Je praat niet meer en lijkt zelfs niet te denken.
Bestaat er nog een mens die om je geeft?
Wat heeft dit koude leven nog te schenken
aan iemand die een schooiersleven leeft.

Kijk me niet aan en maak me niet verlegen,
ik ben onschuldig, ik heb je niets misdaan.
Maar in de grote stad kom ik je tegen
en daar laat ik je staan.

Je geeft geen kick als iemand jou wat geld geeft,
de stad heeft jou het lachen afgeleerd.
Je bouwt een huis met twee kartonnen dozen.
je zoekt een plek waar geen mens van weet.

Het drukbelopen pad maakt je niet wakker,
je bent die hele drukte lang gewoon.
Je ruikt het verse brood van de bakker,
je hebt ervan geproefd in je droom.

Kijk me niet aan en maak me niet verlegen,
ik ben onschuldig, ik heb je niets misdaan.
Maar in de grote stad kom ik je tegen
en daar laat ik je staan.



(c) Philippe Robrecht