De woorden in de straat van iedereen 
Zijn krachteloos en ziek van ongeloof
Want onze oren zijn verstopt en doof 
En onze harten zijn verstard tot steen
Men heeft de taal nooit met het oor geijkt
Maar telkens weer naar de fabriek gestuurd
Waar technici haar hebben gladgeschuurd
Zo glad als men geen overhemden strijkt

En nu ligt er geen letter meer verkeerd
Nu is een stoel een stoel, een kast een kast
Er is geen slot waarop geen sleutel past
En brood is tot gebak gedegradeerd
En vrijheid is niet meer dan een systeem 
Van vastgeprikte socialigheid
De massa zwoegend van inhaligheid 
Zich kronend met een plastic diadeem

De nieuwe steden die de mensheid bouwt 
Zijn monumenten van ik weet het niet
Alsof de mens kon leven zonder lied 
Alsof het hart zonder de hoop het houd
De woorden in de iedereense straat 
Zijn stoten uit een klankloze klaroen
Zeg aan de kinderen wat ze moeten doen
Om te voorkomen dat hun hoop vergaat