Gewetenswroeging had 'ie niet, daar moest 'ie niet aan denken 
Hij vocht hier om z'n vaderland de overwinning te schenken 
Met de helm over z'n ogen kroop hij door dat vreemde land 
Maar plotseling een zacht gekreun, daar in de onderkant 
Er lag gewond een jongen, misschien net achttien jaar 
't Angstzweet op z'n voorhoofd, riep 'ie: "Moeder, ben je daar?" 

M'n donker bruine broeder, verstaan doe jij me niet 
Maar ik zie in jouw ogen, jij hebt pijn en veel verdriet 
Ik breng je naar je moeder, ver weg van deze hel 
Met hoop, geluk en zegen redden wij het samen wel 
Met hoop, geluk en zegen redden wij het samen wel 

Hij sjouwde en hij knokte zich dwars door de jungle heen 
Met op z'n rug een medemens, maar hij bleef op de been 
Z'n veldfles en rantsoenen, haast alles was 'ie kwijt 
Maar een ding had 'ie nog, dat was z'n eer en koppigheid 
En 's avonds, als hij moe werd, legde hij de jongen neer 
Verzorgde hem en troostte hem, maar zelf kon hij niet meer 

M'n donker bruine broeder, verstaan doe jij me niet 
Maar ik zie in jouw ogen, jij hebt pijn en veel verdriet 
Ik breng je naar je moeder, ver weg van deze hel 
Met hoop, geluk en zegen redden wij het samen wel 
Met hoop, geluk en zegen redden wij het samen wel 

En eindelijk, op een ochtend, het dorpje kwam in zicht 
Hij voelde zich herboren, ook al droeg hij zo'n gewicht 
Hij ging steeds sneller lopen en riep: "Jongen, het is voorbij
We hebben 't gehaald", maar voelde plots iets in z'n zij 
Hij viel ineens ter aarde en z'n ogen werden groot 
Met angstzweet op z'n voorhoofd riep 'ie: "Moeder, ik ga dood" 

M'n donker bruine broeder, verstaan doe jij me niet 
Maar ik zag in jouw ogen, alle pijn en jouw verdriet


(c) Peter Beense