Voor de grote etalage van een zaak in meubelwaren
Stond een dapper puberstel naar zware bankstellen te staren
Want ze waren deze zondag op de kop af al drie jaar
Heel gelukkig met zijn twee, je zag ze altijd bij elkaar

En zij vond het daarom tijd om eens naar meubels te gaan kijken
Welke stijl zouden ze kiezen, ze hield zelf het meest van eiken
Bij haar moeder bleef dat prachtig; zoveel jaren en nog geen smetje!
Oh wat prachtig zou dat staan daar strakjes in hun eigen flatje

“En kijk daar die draperieën, wat een mooie zwarte stoffen
Oh Piet, ik zie me nou al zitten, ’s avonds lekker met m’n sloffen
En neem ik ook zo’n bankje dat is heerlijk voor je benen
Snap jij nou wat mensen zien in dat goedkope blanke grenen

En zo’n wandkast wil ik ook, zo één met losse delen
Want dan kun je es veranderen, dan gaat het nooit vervelen
Kijk er is ook een tv-kast van hetzelfde materiaal
Ach dat eiken is zo praktisch, het blijft prachtig allemaal

Ik wil straks nog even kijken in die mooie nieuwe wijk
Er staan zulke fijne flats daar langs die leuke oude dijk
Heel veel ruimte een balkonnetje en ook een eigen schuur
En de prijzen vallen best wel mee, ’t is helemaal niet duur

Zeg Piet, wat ben je stil, hé wat is er loos?
Heb ik soms iets verkeerds gezegd? Hé, je kijkt zo boos…”
Maar Piet had staan te staren naar twee gapende fauteuils
“Kom”, zei hij toen heel erg zachtjes, “we moesten maar weer eens naar huis”.