Weet je nog
spelen in de achtertuin
die te groot was
voor onze beentjes
skelters als Ferrari's
en een rare boom, ons schip
we vertelden verzonnen verhalen
als waarheid aan elkaar
en we speelden stomme spelletjes
maar dat was toen niet raar

Weet je nog
dat hockeyveld
niet onze lust, wel ons leven
we hoefden niet zo nodig
het beste van ons te geven
maar de lol die we hadden
maakte koude regen warm
en als 'gewone' tussen rijken
waren wij het minste arm

Weet je hoeveel klassen
wij zaten naast elkaar
we lulden over onzin
hemel en aarde aan elkaar
Goed, we hebben in de ogen
van de leraar niets geleerd
maar die gouden slappe lach
klinkt nog altijd niet verkeerd
En we leerden flink wat drinken
op feesten en daarnaast
en jij wilde wel een meisje
maar niets te overhaast
en al onze vakanties gaven ogen
buiten de achtertuin
ja, het gras bleek alsmaar groener
en onze bleke huiden bruien
en Ian Hunter zong voor ons
in Portugal, aan zee:
"I'm gonna be somebody, someday"

Weet je nog een studie
pannenkoeken en bier
waren ons tien-gangen-menu
en champagne!
Muziek maakte ons rijk
en we lachten om een zes
2 februari '93
leerden wij en port
dat je doelen moet willen bereiken
anders doe je jezelf tekort
en we woonden zelfs samen
3 bij 4 drie maanden lang
en we lulden over fouten,
maar gingen toch ons eigen gang

Weet je nog, die voordracht
die slappe lach was onze macht
we verbloemden onze fouten
maar dan wel op eigen kracht
en na veel te lange jaren
wie had dat ooit gedacht
hebben wij met felle tegenzin
onze studies nog volbracht
en we vertellen nog steeds verhalen
als waarheid aan elkaar
en we kijken naar de wereld
en vinden die maar raar
en we spelen onze spelletjes
en Ian Hunter zingt nog altijd,
voor altijd
met ons mee:
"I'm gonna be somebody, someday"