Iedereen heeft wel eens dat gevoel,
dat je machteloos staat en je de hele boel
maar over je heen moet laten komen,
want je weet dat je niets meer kan verkomen.
Want de dingen die zijn toch zoals ze zijn
en per definitie is dat niet fijn.
En je hoort achteraf altijd van anderen,
dat het te laat is om nog iets te veranderen.

En wat ik nou eigenlijk uit wil leggen,
is wat ik jou eigenlijk nog wou zeggen.
Het is geen woede, het is geen boosheid,
het is gewoon irritante machteloosheid.

Machteloos! Machteloos!

Ik heb je nog nooit echt goed leren kennen,
want ik kreeg nooit de tijd om aan je te wennen.
En wat ik ook vond, ik nam aan je was gezond,
tot ik later uitvond dat jij niet eens meer bestond.
Gestorven door aids en nou denk ik steeds,
was ik toch maar vaker bij je langs geweest.
Want die zogenaamde vrienden lieten jou creperen,
maar gebluf achteraf kan nou niets meer deren.

En wat ik nou eigenlijk uit wil leggen,
is dat ik jou achteraf nog wou zeggen:
Het is geen woede, het is geen boosheid,
het is gewoon irritante machteloosheid.

Machteloos! Machteloos!