De eerste mensen leefden verscholen in de rotsen:
we vonden spitse stenen en holen vol met knotsen.
Ze keken vast niet op een dreun en gaven graag klap,
de beschaving stond waarschijnlijk op een minder hoge trap.
Hoe anders is de mens op het ogenblik,
want ik schrik van een tik.
- lalalalala -
 
De bosjesman was losjes met speer en spits en spies.
Ze sneuvelden bij bosjes, ze mikten te precies.
En maakte je het de Saksen een keer niet naar de zin,
dan ging het meteen met bijlen, dat hakt er aardig in.
Hoe anders is de mens op het ogenblik,
want ik schrik van een tik.
- lalalalala -
 
Ik huiver bij een naam als Djenghis Khan.
Kijk me nou hier al dat engs eens aan:
hakbijlen, ploertendooiers, hartsvangers, pikhouwelen,
zevenschoten, kattestaarten, hellebaarden, kromzwaarden,
grote sabels, boksbeugels, kakenkrakers,
vingerwringers, bottenbrekers, slingerijzers.
 
Ik kan er niet goed tegen, die messen en musketten,
die zwaarbebloede degen, dat spul om mee te pletten,
dat spul om mee te breken, te klieven enzovoorts,
om bloedig mee te wreken en uitstekend voor een moord.
Hoe anders is een mens op het ogenblik:
ik schrik bij een tik,
ik gil als ik me prik,
ik ril al bij een blik.
Zachtaardig ben ik!