Als jongetje knaap van zeven stond ik uren bij de kraam:
de oliebollen sputterden, ik prevelde hun naam.
De dikke wolken poedersuiker maakten alles wit.
Ze gingen weg bij honderden, ik wist alleen maar dit:

Honderdduizend oliebollen bak ik als ik groot ben,
honderdduizend oliebollen, elke oudejaar.
Honderd tonnen met beslag,
de hele stad riep ‘och’ en ‘ach’
en alle bollen waren even gaar.

Honderdduizend oliebollen, dampend op het plein.
Ieder kwam naar buiten hollen, smekend, groot en klein:
‘Paulus, mag ik ook een bol?’
‘Eentje maar, doe mij een lol.’
En ik riep: ‘Hopsa, heisa, pak hem maar!’

Ik heb het nog wanneer ik soms de reumatent passeer:
‘Meneer, een anti-reumabol?’ Ik denk weer aan weleer:
die oudejaar dat ik op het donker keldertrapje zat,
omdat ik alle bollen boven opgepeuzeld had.

Honderdduizend oliebollen bak ik nu ik groot ben,
honderdduizend oliebollen, deze oudejaar.
Iedereen gaat maar zijn gang,
lekker is tien vingers lang.
Iedereen eet zich voor mijn part naar.

Honderdduizend oliebollen, buiten op het plein,
groot en heet en prachtig bruin en heel slecht voor de lijn.
Doe een greep, doe mij een lol
en pak toch nog een oliebol.
Ik zit ermee de rest van het nieuwe jaar!