En dan nu een waar verhaal uit het Wilde Westen en wel de geschiedenis van et hondje Whiskey. Whiskey was een hondje dat leefde omstreeks de eeuwwisseling in het wilde westen in het plaatsje Stoke City. Later hebben ze daar nog eens olie gevonden. En ja precies, stookolie. Whiskey was het hondje van de sheriff. De sheriff was lang geleden omgekomen bij een bankoverval en vanaf die dag droeg het hondje de ster van zijn baas aan zijn halsband. Nu begrijpt u ook meteen hoe cognac aan drie sterren komt.
Het was een mooie doordeweekse zondag en Whiskey had besloten die dag te gaan sterven.  Zoals alle hondjes van Stoke City, wilde hij dat gaan doen bovenop de berg, want daar was je lekker dicht bij de hemel en God had het toch al druk genoeg.
En zo ging hij op pad, langs de eenzame eik, langs het punt waarvandaan je het indianenkamp kon zien van het zwijgzame opperhoofd Kaken Toe, langs het oude vervallen fort, langs de stekelige cactussen en dan heel langzaam kwamen de eerste botjes van de hondjes die het niet gehaald hadden.

Whiskey, whiskey, whiskey
Je moet je pas versnellen
Want de berg is hoog
En de jaren gaan tellen

Één jaar bij de mensen telt voor zeven bij de honden en dat kan lelijk oplopen. Zo liep het hondje door langs het slingerende bergpad en bovenop de bergtop aangekomen, wat ligt daar: een vondeling. 
Het beestje is helemaal ontroerd, krijgt een hapklare brok in zijn keel. ’t Denkt: ik moet dit schepseltje redden. Maar ja, een hond alleen kan niks beginnen. En dan heeft hij gelukkig één vriend. Dat is de oude Bill. Dat is iemand waar je rekening mee moet houden. Dat is de enige cowboy met een gezondheidszadel. Bill zit altijd in de saloon. Dus rent het hondje naar de saloon en trekt hem aan z’n broek mee naar boven. En daar gaan ze, langs de eenzame eik, met een wit kruis erop, langs de plek punt waarvandaan je het indianenkamp kan zien, langs de plek waar vroeger een vervallen fort stond, langs de stekelige cactussen, de afgekloven botjes. Bovenop de berg aangekomen, wat ligt daar: geen vondeling. 
Bill is woedend dat hij die tocht voor niets heeft meegemaakt. Hij geeft het hondje een rotschop. Het beestje stort in het ravijn. Onderin het ravijn aangekomen, wie ligt daar: een indiaan.     
Hij heeft een oud spoor in zijn neus, dat kan hij er niet meer uit krijgen. Dat hondje komt aan in her ravijn, totaal geradbraakt. Die indiaan die neemt dat diertje liefderijk op, want zo zijn ze, die roodhuiden. Hij brengt het naar het kamp van het zwijgende opperhoofd Kaken Toe. Daar wordt Whiskey omgedoopt in Vuurwater. Hij begint zich net op z’n gemak te voelen, als hij ziet dat de indianen de strijdbijl aan het opgraven zijn. Ze hebben een paar oorlogen verlorren en ze zijn nodig weer aan Winnen toe. Het hondje voelt dat ze de kolonialisten willen bedreigen. Zo sluipt hij op een nacht tussen de wigwams door en maakt hij dat hij in de saloon komt, maar in de saloon aangekomen: geen Bill.
Zo snel z’n pootjes hem dragen kunnen, rent hij naar het huis van Bill, krabbelt met z’n pootjes  aan de voordeur. Bill doet open: geen Bill.
Nou ja, het hondje dacht: ik was op weg om te sterven. Daar gaat ie weer, langs de eenzame gevelde eik, langs het punt waarvanuit je het opstandige indianenkamp kunt zien, langs de plek waar ze een nieuw vervallen fort aan het bouwen zijn. Hij pist ‘ns tegen een cactus en bovenop de top aangekomen, wie ligt daar: Bill
Bill heeft dat hondje een rotschop gegeven is toen achterover geklapt en ligt daar nu met een dubbele beenbreuk. Zodat hij in ieder geval niet alleen geweest is. Hulp is wederom noodzakelijk. Maar ja, Whiskey is een beetje door z’n vrienden. Dan herinnert hij zich dat hij nog iets te goed heeft van de heks, The Witch, maar die woont een verschrikkelijk eind weg, die woont helemaal midden in de woestijn. Dat is de Sand Witch. 
  
Whiskey, whiskey, whiskey
Je moet je pas versnellen
Want de weg is lang
En de maanden gaan tellen
Whiskey

En zo zijn wij er getuige van hoe het fragiele diertje de woestijn binnenstapt. Z’n vel beschermt hem niet meer zo goed als vroeger voor de alles doordringende zonnestralen. Na veertien dagen komt hij aan met een tong van leer bij de eerste fata morgana. Hij lest er zijn dorst en loopt door. Dwars door de opnames van “The High Chaperel”. Dan eindelijk na drie maanden ziet hij de trillende contouren van het huisje van de heks. Hij krabbelt met z’n pootjes aan de voordeur die langzaam opengaat en wie staat daarachter: de geest van Hoss Cartwright.
Het hondje is nu helemaal wanhopig en denkt: nu wil ik sterven. Daar gaat hij de lange weg terug. Hij doet er een uur over. Hij heeft wind mee. Aan de voet van de berg aangekomen ketst de eerste pijl op z’n ster en de tweede treft ‘m. Met een laatste krachtinspanning weet het diertje zich binnen de poorten van Stoke City te werken. De bevolking begrijpt dat de indianen op oorlogspad zijn. Ze versterken de vesting. Dankzij het moedige optreden van onze fidele viervoeter blijft Stoke City behouden voor de kolonialisten en worden de indianen die avond nog afgerasterd.
Whiskey sterft laat die avond in de straten van Stoke City onder aan de berg, waar de bewoners een belofte doen, waarover straks, want voor het zover is, zult u zich wel afvragen: hoe weet jij dat dit een waar verhaal is. Die vondeling was ik.

Whiskey, whiskey, whiskey
We zullen je beloven
Al is de berg zo hoog
We brengen je boven
We brengen je boven
Whiskey