Haar lichaam liep in Waterschei
Haar geest zat steeds in Gent
Daar werkte hij als timmerman
En was hij heel  content
Slechts een enkele keer werd zij gebeld
Vanuit zijn stamcafé
Dan deed ie wel aardig
Maar toch, eigenaardig
Hij was te vertrouwen 
Maar ze hoorde toch vrouwen
Ze wou wel naïef zijn
Maar zouden ze lief zijn
Maar hij zei: Nee!

De twijfel werd in Waterschei
Steeds sterker naar het scheen
Ze was blij dat hij een baan had, maar …
Ze was zo vaak alleen
De afstand tussen Waterschei
En Gent was geen bezwaar
Ze zou hem bezoeken
Toen kocht ze wat koeken,
Een zelfgebreid dasje,
Een flesje uit het kastje
Droeg één keer geen maxi
En nam toen een taxi
Zo kwam ze daar

Zijn hospita zei, dat haar vriend zelden thuis was
En dat zij niet wist waar ie zat
Ze vond hem vaak een vreemde man
Die ook geen werk meer had
Ze zocht de halve nacht naar hem
Met haar mandje met kado’s
Was uiterlijk verdrietig
Maar inwendig heel erg boos

Ze vond hem in een sexclub
Tussen meisjes van plezier
Die voerden hem cognacjes en
Een enkel flesje bier
En toen hij haar in de deur zag staan
In mini met haar mand
Zei hij: “Ik geef les hier,
Met reuze succes, dear
We hebben nu pauze
Met de meisjes, vertrouw ze
Ze zijn hier heel aardig
En ’t loopt, eigenaardig,
Nooit uit de hand”