Bij de haven staat een eenzaam meisje
Haar geluk nam een schip met zich mee
En nu fluistert ze zacht
In de duistere nacht
Kom terug, kom terug van de zee
Hier stond ze met hem vele uren
In het licht van de sterren en maan
Nu staat zij er droevig te turen
Omdat hij van haar heen is gegaan
Zal hij ooit weer de haven bereiken
Komt zijn schip weer terug aan de zee
Als het morgenlicht daagt
Klinkt haar stem nog die vraagt
Kom terug, kom terug van de zee