By³o ciemno, wiêc niewiele co widzia³am 

I pamiêtam te¿ niewiele 

By³o ciemno, wiem, ¿e z pochylon¹ g³ow¹ sta³am 

tak jak stoi siê w Koœciele 

A wiêc sta³am, nie widzia³am, by³o ciemno, lecz s³yszy³am 

Wci¹¿... ten g³os, ten g³os, ten g³os, ten g³os... 



PodejdŸ bli¿ej, wiêc podesz³am 

Jak skruszony obywatel do przedstawiciela w³adzy 

PodejdŸ bli¿ej, ju¿ wiedzia³am, 

¯e ucieczka b³yskawiczna tu niczemu nie zaradzi 

Wiêc podesz³am, pos³ucha³am, by³o ciemno, lecz s³ysza³am 

Wci¹¿... ten g³os, ten g³os, ten g³os, ten g³os... 



To nie wróg by³, bo g³os cichy i subtelny 

Ale polski i nieskazitelny 

To nie wróg by³, ten by zaraz mnie zapyta³ 

Czy mój œwiatapogl¹d celny 

Wiêc to nie by³ wróg na pewno, bo nad g³ow¹, tu¿ nade mn¹ 

Us³ysza³am... ten g³os, ten g³os, ten g³os, ten g³os... 



Ty to masz szczêœcie 

¯e w tym momencie 

¯yæ ci przysz³o 

W kraju nad Wis³¹ 

Ty to masz szczêœcie 

Twój kraj szczêœliwy 

Piêkny, prawdziwy 

Ludzie uczynni 

W sercach niewinni 

Twój kraj szczêœliwy 



By³o ciemno, wiêc nie mog³am stwierdziæ 

Komu pomyli³y siê stulecia 

By³o ciemno, mo¿e to Mickiewicz jaki 

Bo tak zgrabnie romantyczn¹ wiarê krzesa³ 

Trochê niezorientowany, bo w tym kraju tak kochanym 

Dawno nie by³ ju¿ widziany 



Mo¿e Norwid, bo coœ plót³, 

¯e ³za gdzie znad planety spada i groby przecieka 

Ale sk¹dby, sk¹dby wiedzia³, 

¯e na jego s³owa ktoœ tu jeszcze mo¿e czekaæ? 

Teraz w modzie nie Norwidy filozofio-okryjbidy 

Wiêc czyj... ten g³os, ten g³os, ten g³os, ten g³os... 



By³o ciemno, sama nie wiem, 

Jak do domu wprost dosz³am i do siebie 

By³o ciemno, a ja czu³am siê jak w niebie 

I dlaczego nie wiem, nie wiem. 

Z pochylon¹ g³ow¹ sta³am, wierzcie, ja nie zwariowa³am, 

Lecz jak dziecko powatarza³am na g³os, na g³os, na g³os... 



Ja to mam szczêœcie

¯e w tym momencie 

¯yæ mi przysz³o 

W kraju nad Wis³¹ 

Ja to mam szczêœcie 

Mój kraj szczêœliwy 

Piêkny, prawdziwy 

Ludzie uczynni 

W sercach niewinni 

Mój kraj szczêœliwy