Waar mijn oma vroeger woonde
op een oude oude boerderij,
waar je steeds de wind kon horen
ging de zomer nooit voorbij.
Als ik de schapenwolkjes telde
en een nieuwe droom verzon,
wees mijn oma naar de wolken
en ze zei:
Dat zijn de vrienden van de zon.

Waar de dieren vrolijk waren
speelde ik mijn spel van kind,
en mijn beminde meisjesharen
dansten van de zomerwind.
En wanneer de vogels kwamen,
als het voorjaar weer begon,
wuifde oma naar hun vleugels
en ik wist
Dat zijn de vrienden van de zon.

Waar de torens in de verte
zacht vertelden van een land
dat te ver was voor het mijne
en te groot voor mijn verstand;
wees mijn oma naar de bloemen
met hun kelk van goud galon
veel te teer om ooit te horen
want ze zei
Ze zijn de vrienden van de zon.

Waar de stilte eenmaal woonde
sliep ik ‘s ochtends in het graan,
liep ik ‘s middags door de velden,
droomde des avonds van de maan.
Ik had toen nog niet begrepen
dat mijn leven pas begon,
maar mijn blauwe kinderogen
waren vrienden van de zomer
waren vrienden van de zon.