Als ze ooit zouden vragen: ‘Aernout Koffij,
waar ter wereld, ter wereld, ter wereld was jij?’
op een heel verre dag dat je thuis was gekeerd
en zo’n hele familie vanzelf informeert,

zal je het durven zeggen, het durven doen?
Ik zat op een keer in een reuzenpompoen,
met een nimf in een tobbe, zeer tegen haar zin,
in een hoekje twee flessen met feeën erin.

Als ze het ooit zouden vragen, Aernout Koffij,
zou je het zeggen, zeggen? Maar wat zouden ze doen wanneer je het zei?

Als ze ooit zouden vragen: ‘Aernout Koffij,
wat ter wereld, ter wereld, ter wereld deed jij?’
Zou je het eerlijk vertellen, die heerlijke dag
dat je zomaar in enen weer Hamelen zag?

Zou je het durven, durven, durven doen?
Ik gaf in een spiegel een reus van katoen,
ik heb op een hoed door de wereld gereisd…
Of hield je je liever, veel liever gedeisd?

Als ze het ooit zouden vragen, Aernout Koffij,
zou je het zeggen, zeggen? Wat zouden ze doen wanneer je het zei?

Zou er niemand dit allemaal willen geloven,
die narrige dingen die ik hier beleef?
Was niemand in Hamelen ondersteboven,
die enige keer dat ik niet overdreef?

Als ze ooit zouden vragen: ‘Aernout Koffij,
waar ter wereld, ter wereld, mijn kerel, was jij?
Heb je dingen ontdekt, heb je plekken bezocht
waar geen mens was geweest, iets gedaan wat niet mocht?’

Zou je het durven zeggen, het durven doen?
Op het stille Wad Blief woont de vrouw in de schoen,
een slaapslot is veelal door doornen omringd
en ik weet wat de wind in de schoorstenen zingt.

Zou je het durven, durven, Aernout Koffij?
Zou je het zeggen, zeggen… of eh,
zou je alleen maar eh… nou ja, nee, dat is te ingewikkeld, hoor,
dat is eh niet zo een twee drie… of
zou je zeggen… voorbij is voorbij?