Nu mijn liefste is vertrokken,
nu mijn zeepbel is gegaan,
zit ik hier alleen te blikken
bij dit trieste regenraam.

Zij zit op de Balearen,
of misschien in St.-Tropez.
Ze wou niet langer varen
op mijn ingebeelde zee.

Zij die alles net als ik zag,
die voor mij door vuur wou gaan;
zij die in d’er niks naars mij lag
stuurde mij naar Ispahan.

Die mijn liefde, die mijn zeepbel
meenam naar de Zuiderzee,
was er eentje van je-weet-wel,
liefst aan elke vinger twee.

Want  hij heeft

een splinternieuwe wagen
met een sodt- en hardtopdak.
Verder loopt ie alle dagen
in een laatste-mode-pak.

Met een uitgemeten pasje
volgt hij steeds dezelfde lijn.
Met zijn keurig vlinderdasje
is hij net ’n harlekijn.

Met zijn Bourgeoisieallures
speelt hij zoontje van papa.
Met zijn smaak voor al wat duur is
en zijn mond vol Bla-bla-bla.

Met zijn aftershave aroma,
waar hij potten mee verleidt.
Met zijn afgekocht diploma
van de universiteit.

Hij wedt steeds op twee, drie paarden.
Hij… de ellebogensnul,
spreekt van culturele waarden,
met de nadruk op de kul.

Na een nacht van bloot en spelen
noemt hij meisjes ‘bedgerief.”
Hij is eentje van de velen:
driemaal niks, maar ‘seksklusief.’

Ja, met hem is ze vertrokken.
Ja, met hem is ze gegaan,
terwijl ik hier zit te blokken
bij dit trieste regenraam.

Zit zij op de Balearen
of misschien in St.-Tropez,
ze wou niet meer langer varen
op mijn ingebeelde zee.

Nu, mijn liefje, nu, mijn reepbel
met de zuiderwind verdween
met die nietsnut, met je-weet-wel,
met dat superfenomeen.

Blijft mij enkel hard studeren.
Tja, wat kan ik anders doen?
Hij, de loeder, mag creperen
in haar bed… en met… zijn poen.