Oktober: de zon werp met goud naar je blaren.
Er zit al veel rijm op je sombere pij.
De morgen wordt moe en te lui om te klaren.
Oktober: de zomer was te gauw voorbij.
Oktober: jij schone,
je mantel wordt geel,
en welk bruin… weet ik veel.
Maar straks gaan de vredesklokken weer luiden
en volgen weer diezelfde ster.
Ik vraag me steeds af wat wil ze beduiden?
De weg die we gaan is zo bochtig ver.
Ja, straks is het oorlogsgeweld weer taboe,
dan zal men ons weer over vrede vertellen.
Oktober, oktober, de zomer wordt moe.
We zullen zijn kruis in oktober bestellen.
November: de maand voor wie d’ eeuwigheid roemen.
De wind raast zich uit in je droevige zang.
Er zit nog wat kleur in de schijn van je bloemen.
November: gelukkig, het duurt niet lang.
November jij droeve. 
Je mantel wordt grauw
en de wind… steekt vol kou.
Maar straks gaan de vredesklokken weer luiden
en volgen we weer diezelfde ster.
Ik vraag me steeds af wat ze wil beduiden.
De weg die we gaan is zo bochtig en ver.
Ja, straks is het oorlogsgeweld weer taboe,
dan vliegen de ramen weer wagenwijd open.
Oktober, november, het najaar wordt moe.
We zullen zijn kruis in december wel kopen.
December: het goud ligt als slijk in de dreven.
Jij wacht op de sneeuw die november niet bracht
want Kerstmis in ’t wit moet ons dit jaar weer geven.
December: de vrede voor meer dan één nacht.
december: jij stille,
je mantel wordt zwaar
maar de stal… staat weer klaar.
Want straks gaan de vredesklokken weer luiden
en volgen we weer dezelfde ster.
Ik vraag me steeds af wat ze wil beduiden.
De weg die we gaan is zo bochtig en ver.
Ja, straks is het oorlogsgeweld weet taboe,
dan slikken we dronken de vredesverhalen.
November, december; ook wij worden moe.
We zullen zijn kruis zo rond Pasen betalen.