Mijn wereld is een asbak,
jij bent de sigaret
die wazig lange slierten trekt
doorheen die kleine flat
waarin ik zit te zitten
bij die halfvergane pint,
terwijl mij jonge kater
nieuwe lentedromen spint.
De lente die jij vroeger
voor eeuwigheid wou vangen.
Wat klaar licht en ons schaduwbeeld
dat danst op de vlammen.
’t Geluk van elke dag
dat wij met filigraan omsponnen,
was maar geluk dat jij
als in een sprookje hebt verzonnen.
’t Is allemaal zo anders nu,
zo triest, Elisabeth.
Mijn wereld in een asbak,
jij bent de sigaret.

Mijn wereld is een asbak,
jij bent mijn sigaret
die eind’loos lange slierten trekt
over het grote bed
waarin ik lig te staren
naar het oude aquarel,
of doodgewoon te vliegen
of de witte muren tel.
De muren waarop vroeger
zonnevlinders kwamen spelen.
de kamer waar ik voor het eerst
je naakte borst mocht strelen.
Het grote bed waarin we,
als verliefden, ondergedoken,
de lakens die naar jou
en ook wat naar lavendel roken.
’t Is allemaal zo anders nu,
zo leeg, Elisabeth.
Mijn wereld is een asbak,
jij bent de sigaret.