Honderdduizend woorden
die spoken door m'n hoofd.
Ik heb ze veel te lang verzwegen.
Niemand die ze heeft gehoord.
En nu wil het naar buiten
en ik weet niet wat ik moet.

Honderdduizend woorden
zijn er nog niet genoeg.
Om het goed te praten
waarom ik me zo gedroeg.
Pas nu kan ik begrijpen
hoeveel ik voor je voel.

Dus hou me nou maar vast,
en laat me voelen dat ik leef.
Laat me zien dat het met mij veel beter kan.
Het heeft lang genoeg geduurd.
Ik kijk alleen nog maar vooruit.
Zo vergeet ik even alles om me heen.

Je kon me nooit begrijpen,
toch was je er voor mij.
Je bent al die tijd gebleven,
ook al deed ik je zo'n pijn.
Pas nu kan ik je zeggen
hoeveel ik om je geef.

Dus hou me nou maar vast,
en laat me voelen dat ik leef.
Laat me zien dat het met mij veel beter kan.
Het heeft lang genoeg geduurd.
Ik kijk alleen nog maar vooruit.
Zo vergeet ik even alles om me heen.

Ik mis gewoon je knuffels en je warmte om me heen.
En als ik nu weer aan je denk
voel ik me zo alleen.

Dus hou me nou maar vast,
en laat me voelen dat ik leef.
Laat me zien dat het met mij veel beter kan.
Het heeft lang genoeg geduurd.
Ik kijk alleen nog maar vooruit.
Zo vergeet ik even alles om me heen.

Dus hou me nou maar vast,
en laat me voelen dat ik leef.
Laat me zien dat het met mij veel beter kan.
Het heeft lang genoeg geduurd.
Ik kijk alleen nog maar vooruit.
Zo vergeet ik even alles om me heen.

Ik mis je armen om me heen.
Ik mis je knuffels om me heen.
Ik mis je schouders en je warmte om me heen.

Ik mis je armen om me heen.
Ik mis je knuffels om me heen.
Ik mis je schouders en je warmte om me heen.


© P. van Schooten/Theo Nabuurs/Ramon Roelofs