Het was 2001, de Westelijke alliantie viel m'n land binnen en sindsdien zijn ze er nog steeds. Troepen van de ISAF, blauwhelmen, ze verboden m'n bron van inkomsten in de teelt van papavervelden. Voorheen waren ze m'n grootste afnemers en nu opeens sturen ze de grootst voorstelbare legers. En dat is de reden waarin ik nu ren voor m'n leven, ren voor mijn vrouw en kinderen die ik niet mee kon nemen. Ren door de velden, die bevuild zijn met explosieve, waar Westerse wapenhandelaren miljarden aan verdienen. De kruistocht jegens de Islam, heeft heel mijn dorp vernietigd. Allah hebben hun ziel, van hen die onderweg stierven. Maar er is geen tijd voor verdriet en geen tijd om te grieven. Al mijn geld heb ik uitgegeven aan valse papieren. Die ik nog niet heb, maar krijg, Inshallah. Zodra ik de grensovergang van Pakistan heb bereikt.




We zijn er bijna. De laadruimte zit vol met mensen en hun wensen, maar een leven in welvaart is voor hen ontoereikbaar. Ik heb geen fatsoen, ik die dit puur voor de poen. Plus, ik weet ook niet wat ik anders moet doen. De straf voor het smokkelen van een mens, is niet zo zwaar als het smokkelen van drugs over de grens. Dus ,rij ik de bus, voor ieder die vlucht, hier gaat hun leven door stuk, maar ik krijg er een grote som geld voor terug. Georganiseerde misdaad misstaat mij niet, een vluchteling en zijn bezittingen verdeeld in een maffiacircuit. Erkenning? Dit is niet werkelijk hun redding. Ze hebben geen kansen op de plaats van bestemming.




Ik zit op een andere koers, onroerend  goed met een fles. Huisvest asielzoekers op een kluifje in flats. Als huisjesmelker erkend. Sinds ik m'n broer ben verloren op de Koersk, is m'n gevoel voor de mens weg. Is het land je onbekend? Ben er zeker van dat het went. Gezellig met z'n dertienen in een driekamerappartement. Met flink wat stapelbedden. Mijn collectie illegalen heeft m'n naam met stip op de kaart gezet en doe het puur voor de centen, geloof me. De kwaliteit van het pand laat te wensen over. December is dodelijk. De pisgeur tekent de sfeer in het trappenhuis. Vladimir's praktijken zijn smerig, dat is 'm juist. Het netwerk rondom mijn mensen is menens. Elke wet kent haar prijs, zolang de rechter tevreden is. Papierwerk belemmert je aanvraag enigszins. Zonder verblijfsvergunning, geen recht op bestaan, je betekent niks. Geen kans op een baan, geen recht op verzekering. Bespaar me je vragen, ik weet niet waar je dossier nu is. Jou toekomst is wazig, ik slaap vredig en verwacht dat de volgende lading vanavond word geleverd.




Ik heb m'n blazer uitgedaan. Ze rijden nu enkele dagen door gebergte, maar het voelt als duizend jaar. Ik kan de route uit m'n duimpje maar, m'n organisatie wordt bedreigd door mensen die er buiten staan. Dus moet ik op m'n hoede blijven, want er wordt streng gepatrouilleerd. Dus ze kunnen nooit dezelfde route rijden. Ik heb m'n beroepsgeheimen. Ik ging van drugs en kinderen, naar wat vluchtelingen en ik werd miljoenen rijker. Omdat we al jaren duizenden dollars verdienen. Door slachtoffers te smokkelen uit oorlogsgebieden. We geven ze hoop, een paspoort en ze vliegen over de grens. En zorgen m'n mensen ook voor voorzieningen, als werk, voedsel en onderdak. Over ruim een bereiken ze de Roemeense grens, dus ik zoek contact. Ik heb het vermoeden dat m'n GSM wordt afgetapt. Ik kan geen risico's nemen met veertig man in de achterbak. En ik verkoop m'n diensten aan de hoogste bieder. Al zit Europol me op de hielen. Niemand overziet het. Omdat we operaties anoniem voeren. En ik fungeer als de Messias voor democratiezoekers.




Rationeel ingesteld, scherper dan een dolk. M'n beleid is afgestemd op de wensen van het volk. Ik ben de Minister van Vreemdelingenzaken. Heel simpel, ik wil geen vreemden in m'n straatje. Een bureaucraat, dus ik blijf bij de feiten. Ik zie geen mens. Ik zie statistieken en cijfers. Aah people, kijk ze, komen en gaan. Komen eraan met een zielig en gelogen verhaal. Vinden geen baan in eigen land, dus slaan op de vlucht. De Nederlandse economie die staat onder druk. De opbouw van Afghanistan gaat niet zo vlug. Ze kunnen alle hulp gebruiken, dus ik stuur je terug. Gevaar voor eigen leven is een beetje overdreven. Je volk wordt beschermd door het Nederlandse leger. Aanvraag afgewezen, een routinekwestie, eerst een kop koffie en daarna de volgende brief. Goedemorgen.




Inmiddels ben ik alweer 3 jaar in Nederland. 3 jaar een leven in angst, 3 jaar schoonmaak baatjes, onderbetaald, hier leef ik van. En eet ik van, maar alles heeft een nare bijsmaak, wat ik heb zit deze tas, geen vaste verblijfplaats. Constant op de vlucht, van overvolle appartementen, gedaald met lotgenoten, tot slapen onder een brug. M'n illegale status is mensonwaardig, want hoe kan een mens ilegaal zijn? Hoe kan een mens minder waar zijn? Huh. Hoe kan een mens hiertoe in staat zijn? Z'n broeder z'n voedsel te ontnemen en hem daarna te weigeren voor een maaltijd. Ik mis m'n vrouw en kinderen, maar draag m'n positie. Opgejaagd als een beest door de vreemdelingenpolitie.



Geachte bewoner, IND aan de deur. Met een bevel tot uitzetting waar uw naam op voorkomt. Ik wil graag dat u opstaat nu, en met ons meekomt. Zodat u me kunt vertellen hoe dit hele verhaal begon. Ik wil het één en ander graag doornemen met u en heb met name wat vragen over u als individu. Kunt u mij vertellen waarom u niet op onze oproep reageert. Waarom bent u op de gevlucht en al dat gevaar riskeert. U kunt niet langer verblijven hier in ons Nederland. Want, de regering vindt het veilig genoeg in Afghanistan. U wordt vervoerd naar Vught en zal daar tot de vlucht verblijven. Waarna u in Afghanistan uw vrijheid zult verkrijgen. In m'n hoofd speelt; Ik hoop dat die veilig terugkeert, dat die ergens kan verblijven, of niet word gearresteerd. Het is hard, het doet me elke keer toch weer verdriet, wanneer je de angst en wanhoop in de ogen van iemand ziet.