We kregen toen het lente werd
zomaar ineens een schoolconcert:
een pianist met Jo Vincent,
in plaats van dixieland.
Er was in d'oude schouwburgzaal
een sfeer als van een gymlokaal,
terwijl zij daar met al haar kracht
Moussorgsky's 'Kinderkamer' bracht.

'Tjapa, jij moet slapen
en maar lekker dromen
van dat mooie droomland:
het tovereiland
met zijn grote boomgaard.
En daar groeien perern.
O, wat zijn ze sappig!
En de gouden vogel
zingt er toch zo grappig.'

Haar mooie stem werd begeleid
door velerlei baldadigheid,
dus Jo Vincent is onvoldaan
en moe naar huis gegaan.
Niet wetend dat voor meer dan één
de zon die dag iets mooier scheen
door iets van langere levensduur
dan 'Het paardenhoofdstel aan de muur'.

Hier en daar iemand die haar zang
onthouden zal, een leven lang.

'O, wat zijn ze sappig!
En de gouden vogel
zingt er toch zo grappig,
zo grappig.'