Toen ik zeven was, ben ik ooit verdwaald
op een heel druk plein waar het jaarmarkt was.
En ze hebben een hoop overhoop gehaald,
maar ze hadden me ’s avonds pas.

En in optocht naar huis, want daar was het feest,
omdat ik gevonden was.
En mijn vader die huilde, geloof ik, het meest,
maar verder van huis ben ik nooit geweest.

Toen ik negen was, wou ik weg naar zee,
maar mijn vader was daar op voorbereid.
Hij zei: ‘Je mag mooi op een van mijn schepen mee,
maar je hebt nog een beetje tijd.’

En ik had voor dat antwoord al even gevreesd
en ik wist waartoe oproer leidt.
Nu ken ik de wereld waarover je leest,
maar verder van huis ben ik nooit geweest.

Maar hij die de grote dobbelsteen gooit,
hij gokte met ons het meest,
want verder dan hier komt niemand ooit.
Zover was ik nooit van huis geweest.

Van de dag dat ik toch van Laar vertrok,
heb ik hevig terug naar huis verlangd,
want het hemd is nader dan de rok,
ook al weet je niet waar het hangt.

Maar nu ik hier sta voor het gat van de deur,
nu het tijd is voor vlaggen en feest,
kwelt mij de terugkeer nog het meest.
Verder van huis ben ik nooit geweest.

Mijn vader zei: ‘Al wie reizen gaat,
hem wacht op een dag een grijze pijn.
Het geluk hangt aan een zijden draad.
Wie reist, hij moest wijzer zijn.’

Want steeds komt het afscheid en afscheid doet zeer
en het kwelt na heimwee het meest.
Hij, die naar huis gaat, viert bitter feest.
Verder van huis is hij nooit geweest.