En naast me op het hobbelpaard
Met zijn geschonden kop
Reed mijn zusje door de nacht
En riep dan: "Hop, hop, hop"
Wangen rood, ogen groot
Op eenzelfde plek
Keek zij niet op of keek niet om
Was hevig onderweg
En toen zij eindelijk riep: "Stop"
Was het gevaar voorbij
Viel ze in slaap op het hobbelpaard
's Morgens de tiende mei

Wij zijn dus niet gered door God
Of door het ons goedgezinde lot
Maar door mijn zusje van twee jaar
Op haar hobbelpaard
Voor wie de dood, die op ons afkwam
Beleefd z'n hoge hoed afnam
En bij 't verbleken van de maan
Is opzij gegaan